Relacja z uroczystości pogrzebowych Sławka Dutkiewicza

redakcja

24 lutego na cmentarzu komunalnym w Bydgoszczy przy ul. Wiślanej pożegnaliśmy naszego serdecznego przyjaciela i kolegę Sławka Dutkiewicza. Ceremonię żałobną poprowadził ks. Przemysław Szewczyk, prezes Stowarzyszenia Dom Wschodni – Domus Orientalis. W uroczystościach wziął udział minister Lech Parell, Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, którym Sławek został odznaczony pośmiertnie przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę, odebrał syn Faustyn Dutkiewicz.

Mowy pogrzebowe wygłosili – ojciec Sławka, Pan Marian Dutkiewicz, minister Lech Parell oraz Marek Krukowski przewodniczący Rady Fundacji Wolność i Pokój.

Po uroczystościach pogrzebowych odbyło się spotkanie koleżeńskie w kultowym bydgoskim klubie „Mózg”, z którym Sławek był związany.

Poniżej publikujemy mowę pogrzebową wygłoszoną podczas ceremonii przez Marka Krukowskiego, przewodniczącego Rady Fundacji Wolność i Pokój.

bohaterowie są zmęczeni
zgarbili się
obrośli w spiż
kamień historii

chcą wreszcie odejść z miasta Gotham

Miastem Gotham naszego bohatera był PRL. On sam nie był figurą pomnikową. Nie był wyidealizowaną postacią komiksowej hagiografii. Był człowiekiem z krwi i kości.

Nasze losy splotły się blisko 40 lat temu, w Warszawie pod Domami Centrum. Siedzieliśmy na chodniku protestując przeciw uwięzieniu naszych kolegów za odmowę służby wojskowej: Wojtka „Jacoba” Jankowskiego i Jarka Nakielskiego. Nad nami górował Pałac Kultury i Nauki. Symbol naszego Gotham.

Rok później Sławek także odmówił służby wojskowej i został skazany na 2 lata i 3 miesiące więzienia. Natychmiast po aresztowaniu rozpoczął najdłuższy w PRL-u strajk głodowy. Był przymusowo dokarmiany i bity. Mimo straszliwych tortur nigdy nie poddał się swoim oprawcom. Prawie 9 miesięcy za kratami, a my protestowaliśmy na wolności. Domagaliśmy się uwolnienia Sławka. Naszego współplemieńca.

Po transformacji rozproszyliśmy się po świecie. Potem, po wielu długich latach zaczęliśmy się odnajdować. Dzieliły nas sukcesy i porażki. Ale łączyły nas nadal ideały, które ukonstytuowały naszą wspólnotę. Ideały wolności, solidarności, tolerancji…

Mierzyliśmy się z wyzwaniami nowej epoki, nie tracąc z pola widzenia rzeczy istotnych dla nas i naszych bliskich. Sławek odnalazł się we wspieraniu osób z opozycji demokratycznej, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Organizował turnusy rehabilitacyjne. Dbając o zdrowie innych zatracił się w pomaganiu, zapominając o sobie i o swoim zdrowiu… Niemalże do końca planował nowe przedsięwzięcia i marzył o ich spełnieniu. Pomagał potrzebującym bez względu na ich afiliacje opozycyjne i poglądy polityczne. Najważniejsza była pomoc. Dzięki temu przerzucał pomosty łączące podzielone plemię.

bohaterowie są znużeni
nie mogą zasnąć
wygoić ran
zmyć z siebie wspomnień rozpacz

Za naszą działalność opozycyjną zapłaciliśmy wysoką cenę. Ale prawie 40 lat temu nie zastanawialiśmy się nad kosztami naszych wyborów. Nad nieodwracalnymi skutkami życiowymi naszych decyzji, o których chcielibyśmy w końcu zapomnieć…

Coraz to z Ciebie jako z drzazgi smolnej
Wokoło lecą szmaty zapalone
Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny
Czy to co Twoje ma być zatracone.

Czy popiół tylko zostanie i zamęt
Co idzie w przepaść z burzą. Czy zostanie
Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament
Wiekuistego zwycięstwa zaranie?…

Pragnę złożyć w imieniu swoim i Fundacji Wolność i Pokój wyrazy głębokiego współczucia rodzinie Sławka – ojcu, bratu i dzieciom. Jednocześnie serdecznie dziękuję wszystkim przyjaciołom, którzy wspierali Sławka w chorobie, a zwłaszcza tym, którzy czuwali przy nim w ostatnich dniach i godzinach jego życia. Bardzo dziękuję za przybycie na uroczystość naszemu koledze, ministrowi Lechowi Parellowi, szefowi Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, który w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej udekorował pośmiertnie Sławka Dutkiewicza Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.